മരിച്ചവരുടെ ലോകം

പാതിമയക്കത്തിൽ ഞെട്ടിയുണർന്നു കണ്ണുതിരുമ്മി ചുറ്റും നോക്കുമ്പോൾ ഭൂമിയൊന്നാകെ മാറിയിരിക്കുന്നു…
പതിവുപോലെ തലയണമേൽ പൊത്തിപ്പിടിച്ചുറക്കിയ പാവയും, കണ്ണുതുറന്നാലുടനെ വെളിച്ചമരിച്ചിറങ്ങുന്ന ജാലകവുമില്ല…,
അല്ല ഇതെന്റെ ലോകമല്ല….

തൊട്ടടുത്ത് സാമാന്യം പൊക്കമുള്ള സുന്ദരിയായൊരു യുവതി നീണ്ടൊരു പരുക്കൻ കയറുമായിരിക്കുന്നു…
ഒരറ്റം കയ്യിൽ ചുരുട്ടി മറ്റേ അറ്റത്തൊരു ഊരാക്കുരുക്കിട്ടു മുറുക്കിയിരിക്കുന്നു… വരിഞ്ഞുമുറുക്കി ഒരൊറ്റവലിയിൽ ആരെയോ കൊല്ലാനുള്ള അമർഷം അവളുടെ മുഖത്ത് കാണാം…

അതിനടുത്ത് ശോഷിച്ചുണങ്ങി എല്ലും തോലുമായൊരു ചെറുപ്പക്കാരൻ…
ഇരുകൈകളും ആരോ ചേർത്തുകെട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നു…
ചുറ്റിലും നിറയെ വിവിധ ഭക്ഷണസാമഗ്രികൾ നിരത്തിയിട്ടുണ്ട്..
ഓടിപ്പോയി ഞാനാ കെട്ടഴിച്ചു കൊടുത്തു..
സംശയിച്ചയാളെന്റെ കയ്യിലെ സെൽഫോണിൽ ഭയത്തോടെ തുറിച്ചു നോക്കി..
ഞാനത്‌ ഉയർത്തി വലിച്ചെറിഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾ ഒരുപാടുനാൾക്ക് ശേഷമെന്നപോലെ വിശപ്പകറ്റാൻ വാരി വലിച്ചെന്തൊക്കെയോ കഴിച്ചു…

അതിനപ്പുറത്ത് കണ്ടാലൊരു എട്ട് വയസ്സ് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ഒരു കൊച്ചുപെൺകുട്ടി…
തലയിൽ തട്ടമിട്ടു മറച്ചിട്ടുണ്ട്…
ഞാനവളുടെ അടുത്ത് ചെന്നിരുന്ന് കവിളത്ത് തലോടി..
പൂജിച്ചു കെട്ടിയ രാഗിച്ചരട് കണ്ടവൾ എന്റെ കൈ തട്ടി മാറ്റി പേടിച്ചുനിന്നു..
ഞാനത് വലിച്ചെറിഞ്ഞപ്പോൾ അവളെനിക്കൊരു മുത്തം തന്നു…

പതിയെ നടന്നപ്പോൾ വലിയൊരു ബോർഡ് കണ്ടു..
“മരിച്ചവരുടെ ലോകം”
പുറത്തേക്കുള്ള വലിയ വാതിലിൽ ഉറക്കെ മുട്ടുകേട്ടു.., അടുത്ത ആൾ വരാനുള്ള സമായമാണത്രേ…
തിരിഞ്ഞുനോക്കി ഒരുപാട് മരിച്ച കണ്ണുകൾ കണ്ടെന്റെ ഹൃദയം തകർന്നു..
ഇനി വരാൻ പോകുന്നവനെ ഓർത്തു പരിതപിച്ചു..
വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്നപ്പോൾ മിനുസമേറിയ ഒരു വലിയ കണ്ണാടി…
ഒരൊറ്റ തവണയേ നോക്കിയുള്ളൂ,
ഒരിക്കൽ കൂടി നോക്കാനുള്ള ശക്തിയില്ലാതെ ഞാനവിടെ തളർന്ന് വീണു…